4. Dożywocie / Kara czy nagroda?

Ciąg dalszy recenzji polskich autorów. Tym razem czas na Martę Kisiel i jej „Dożywocie”. Marta Kisiel przez fanów nazywana Ałtorką, jest z pewnością bardzo dobrą pisarką i ma niekwestionowany świetny humor. „Dożywocie” przewijało się na wielu blogach i booktubie już od dawna, od dawna też chciałam je przeczytać. Miałam duże oczekiwania co do tej książki i gdy w końcu ją dorwałam, trochę się na niej zawiodłam… Ale po kolei.

Historia zaczyna się w momencie gdy Konrad – pisarz z Warszawy, jedzie poza miasto, aby odziedziczyć dom, który otrzymał w spadku, po kimś kogo nawet nie znał, a okazał się być jego jedynym krewnym. Podróż od samego początku nie jest usłana różami i daje sygnał, że to nie jest dobry pomysł aby tam jechać, lecz Konrad ignoruje to przeczucie i jedzie dalej, tzn. powiedzmy, że jedzie, ponieważ niedaleko od celu jego wierne Tico odmawia posłuszeństwa i dalszą drogę pokonuje pieszo. Gdy dociera pod swój nowy dom, staje w osłupieniu. Dom ceglany z koślawą przybudówką i gotycką wieżyczką rodem z horroru nie jest tym czego się spodziewał. Od razu poznaję Szymona Kusego, który to zajmuje się Lichotką – bo tak nazywa się ów domiszcze – pod nieobecność właściciela. Po przyciągnięciu Tico i jako takim rozgoszczeniu się w domu na Konrada spadają jak grom z jasnego nieba straszne wieści o dożywotnikach Lichotki. 

Okazuje się, że w pakiecie z domem otrzymuje:

1. 1 zasmarkanego Anioła Stróża, maniaka sprzątania i miłośnika noszenia różowych bamboszków – imieniem Licho 
   
2. 1 nieszczęsną duszę panicza Szczęsnego, seryjnego samobójcę, poetę i mistrza haftu krzyżykowego
   
3. 1 kotkę z piekła rodem, uzbrojoną w 4 kły i 18 pazurów – imieniem Zmora 
   
4. 1 wściekle fioletowego, genialnego kucharza wprost z odmętów oceanu, zaopatrzonego w osiem macek – imieniem Krakers
5. 4 Utopce, które zawsze przebywają nie w tej łazience co trzeba
6. I po pewnym czasie sam dokłada sobie do pakietu wściekle różowy i wściekle puchaty orkan zagłady pod postacią małego króliczka – imieniem Rudolf Valentino

Konrad po wewnętrznych rozterkach postanawia jednak wyremontować  Lichotkę i w niej zamieszkać. W między czasie przeżywa wraz z Dożywotnikami wiele zabawnych i bolesnych dla niego sytuacji. Między innymi:

• Połamanie kilku żeber i stłuczenie Konradowej głowy przez ADHD różowego orkanu zagłady.
• Nieszczęsne widmo upijające zasmarkanego Anioła Stróża butelką wiśniówki.
• Niejednokrotne stłuczenia macek, skrzydeł i wszelakich przedmiotów użytku domowego.
• Anioła Stróża szukającego w Internecie odpowiedzi na pytanie „Skąd się biorą żony?”
• Seksowne majteczki w rozmiarze XXL
• Yorka wierzącego, że w poprzednim wcieleniu był Bernardynem.
• Pierwszy raz 217-letniego widma.

Oraz wiele, wiele innych zabawnych przygód.

Książka pod względem humorystycznych jest genialna, czytając ją uśmiech praktycznie nie schodził mi z twarzy. Ludzie w autobusie dziwnie się na mnie patrzyli, gdy raz po raz próbowałam stłumić przy niej śmiech. Jednak podchodząc do „Dożywocia”  nastawiłam się na coś odrobinkę innego. Myślałam, że będzie tu jakoś konkretny cel i konkretne działania dążące do tego celu, trochę się pomyliłam, ponieważ można powiedzieć, że jest to zbiór różnych historyjek przydarzających się mieszkańcom Lichotki bez jakiegoś głównego wątku. Na początku trochę mi to przeszkadzało, ale później geniusz humorystyczny Pani Kisiel wziął górę i pogodziłam się z tym, że to tylko, lub aż zbiór przezabawnych historyjek.

Treść książki: 9/10

Jakość książki: genialna na poprawę humoru

Pozostawione emocje: radość i miłość do Krakersa. <3

Uwagi: Niedługo biorę się za czytanie drugiej części.