7. Srebro / Czy to na pewno była zdrada?

Co jeżeli to na czym opiera się współczesny świat jest kłamstwem? Co jeżeli dwa tysiące lat temu  to dzięki osobie, która ponoć zdradziła, tak naprawdę istnieje chrześcijaństwo? Co jeżeli znajdzie się osoba, która chcąc tego dowieść nie cofnie się przed uśmierceniem setek niewinnych osób, tylko po to, żeby ludzie w końcu otworzyli oczy? Taką właśnie wizję świata mamy przedstawioną w książce „Srebro” Steven’a Savile

Akcja książki rozpoczyna się wydarzeniami sprzed dwóch tysięcy lat, kiedy to Judasz Iskariota swym zdradzieckim pocałunkiem wydaję Jezusa Chrystusa żołnierzom Rzymskim. Ale czy na pewno to była zdrada? Jak się okazuje, to sam Jezus poprosił Iskariotę, aby ten go wydał żołnierzom, w konsekwencji czego mógł wypełnić wolę Pana i zbawić świat. Judasz nie chciał tego zrobić. Kochał Jezusa. Był jego wiernym przyjacielem. Jednak nie miał wyjścia i spełnił prośbę swego wiernego druha, przez co został na wieki potępiony. Dostał za to 30 srebrników, których nikt nie chciał na powrót od niego przyjąć. Judasz nie mógł żyć z hańbą i bólem po stracie przyjaciela, więc sam dobrowolnie wydał się pozostałym apostołom, którzy to go zamordowali. Lecz ślad po Iskariocie nie zaginął. W owym czasie Maria Magdalena była w ciąży i powiła mu syna, któremu w odpowiednim czasie opowiedziała prawdę o jego ojcu, a ten w przyszłości opowiedział ją swemu synowi, aby nie poszła ona w zapomnienie. Wnukowie Judasza wstąpili w zgromadzenie sykariuszy i 30 krwawych srebrników przerobili w stalowy sztylet upamiętniający ich dziadka.

Późniejsza akcja przenosi się do współczesnego Londynu, gdzie to w posiadłości sir Charlesa Wyndhama znajduję się tajna organizacja o nazwie Ogmios, która to zajmuję się różnego rodzaju sprawami wagi państwowej i międzynarodowej. Są czymś w rodzaju szpiegów, ale oficjalnie nie istnieją i nie figurują w żadnych bazach. W skład jej wchodzą:

* Noah Larkin – były snajper;

* Ronan Frost – były żołnierz walczący w Kossowie, później członek zespołu zajmującego się antyterrorystycznymi projektami specjalnymi;

* Orla Nyren – była specjalistka od wywiadu bliskowschodniego pracująca dla MI6;

* Konstantin Chawkin  - były funkcjonariusz KGB, uciekinier rosyjski;

* Jude Lethe – maniak i zarazem geniusz komputerowy, jeżeli Jude czegoś nie może znaleźć, znaczy że to nie istnieje.

Grupa Ogmios dostaje kolejne zadanie. Nastąpił atak terrorystyczny. W trzynastu Europejskich krajach – Włoszech, Francji, Hiszpanii, Niemczech, Anglii, Grecji, Szwajcarii, Austrii, Holandii, Belgii, Danii, Republice Czeskiej i Rosji - trzynaście zwykłych osób spaliło się żywcem, przepowiadając 40 dni i 40 nocy strachu, a po nich koniec fałszywie panującej religii. Rozpoczyna się wyścig z czasem. Członkowie Ogmios rozpraszają się po kilku krajach próbując dowiedzieć się czegoś o ofiarach i zapobiec katastrofie. Ludzie zaczynają umierać. Pojawia się groźba zabójstwa papieża. Czy grupa sir Charlesa sobie poradzi? Czy uratują świat i religijny porządek? Czy może to Apostołowie Judasza zatryumfują w nowym świecie. I jaką rolę ogrywa tu sztylet wykuty przez sykariuszy? Przeczytajcie a się dowiecie.

Książka sama w sobie jest fajnie napisana. Każdy rozdział jest pisany z perspektywy innego członka grupy Ogmios, przez co czyta się bardzo szybko, jednak uniemożliwia to zżycie się z postaciami. Bohaterowie są dość schematyczni, lecz nie jest to wielkim minusem. Największym minusem tej książki jest to, że będąc fanką książek Dana Browna, miałam wrażenie że czytam następną powieść togo autora,  tylko że słabiej napisaną. W pewnym momencie miałam już tego dosyć, bo było parę sytuacji żywcem zerżniętych z „Aniołow i demonów”. Jeżeli czytaliście jakąkolwiek książkę Dana Browna, nie zobaczycie tutaj nic nowego i może was po prostu denerwować wtórność tekstu. Jeżeli jednak nie czytaliście nic tego autora książka nie powali was mnogością intryg i tajemnic, ale na pewno miło przy niej spędzicie wieczór czy dwa. J

I jeszcze na koniec parę słów co do samego wydania. Jak ktokolwiek mógł dopuścić książkę w takim stanie do druku?!? Jest tu tyle błędów, że aż oczy bolą. Mnóstwo literówek, poprzekręcane wyrazy, pogubione spójniki, dwa takie same wyrazy napisane obok siebie. Przy pierwszych kilku przymknęłam oko, ale zdarzało się to tak nagminnie, że praktycznie co kilka stron były jakieś błędy, zarówno ortograficzne jak i stylistyczne. O przecinkach w różnych dziwnych miejscach już nie wspomnę…

Ocena książki: 7/10

Jakość książki: Dobre, szybkie tempo

Pozostawione emocje: -

Uwagi: Zbyt duża inspiracja autora książkami Browna…